Tað vóru kveikjandi tíðindi at frætta í útvarpinum í morgun, um átakið sum nú er í gongd fyri at fáa føroyskar bókmentir sjónligar úti í heimi. Ivist ikki í, at her liggur eitt stórt potentiali, tí vit eiga fleiri rithøvundar, sum lata dygdarverk úr hondum og umheimurin hevur alt ov leingi bíðað eftir at fáa part í hesum skatti okkara.
Nýsetti bókmentaligi samskiparin Jenny Johannesen nevndi, at Ìsland er ein fyrimynd á hesum øki, tí íslendskar bókmentir so væl hava megnað at gerast sjónligar uttanlands.
Hon segði m.a., "Tá tey kunnu, kunnu vit eisini" . Og hetta er so satt so satt. At vit gera eitt slíkt átak til frama fyri føroyskar bókmentir er eitt dømi um, at vit saktans megna tað vit seta okkum fyri. Men tað er ikki bert á hesum øki, at vit kunnu siga, at tá tað ber til hjá íslendingum, eigur tað eisini at bera til hjá okkum.
Serliga tá tað snýr seg um tað, ið hevur við tjóðarbygging at gera, kunnu vit nýta Ísland sum fyrimynd. Tey hava ein stálsettan vilja at virðismeta og raðfesta sína mentan, søgu, móðurmálið, samleika, skúlaskap, gransking, list - snøgt sagt, alt sum skapar eina sjálvstøðuga tjóð í eini livandi sterkari mentan.
Á øllum hesum økjum kundu vit lært nógv við at hugt til Íslands. Tí vit kunnu eisini. Tað krevst bert at vit vilja.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar